Ogólnie rozpoznawalna koniczyna czerwona (Red clover), znana również jako koniczyna łąkowa, znajduje swoje miejsce w rodzimych ekosystemach na całym świecie. Ta często spotykana roślina z rodziny bobowatych jest nie tylko powszechnym widokiem na łąkach, pastwiskach, przydrożach i obszarach leśnych, ale również cennym surowcem medycznym. Niezależnie od jej tradycyjnego zastosowania jako paszy dla zwierząt, koniczyna czerwona zyskuje uznanie za swoje skuteczne działanie w łagodzeniu objawów menopauzy oraz trądziku. Warto jednak zwrócić uwagę na potencjalne przeciwwskazania towarzyszące jej użytkowaniu.
Jako typowy przedstawiciel rodziny bobowatych, koniczyna czerwona jest wszechobecna na wszystkich kontynentach, dobrze czuje się w jasnych lasach, przyległych do dróg obszarach trawiastych i na żyznej glebie. Charakteryzuje się łodygą rosnącą do około 50 centymetrów oraz silnie rozgałęzionym korzeniem, który może sięgnąć nawet 1,5 metra głębokości. Jej trzylistne liście mają kształt eliptyczny lub jajowaty, a owocem jest strąk zawierający jedno nasiono. Kwiaty tej rośliny, kwitnące od maja do września, są jasnopurpurowe i mają atrakcyjny zapach oraz kulisty lub jajowaty kształt główki.
Koniczyna czerwona, mimo niewielkiej wartości odżywczej dla ludzi, deklaruje obecność pewnych składników mineralnych takich jak żelazo, cynk, magnez, potas, miedź czy siarka. Główną rolę w jej medycznym zastosowaniu pełnią bioaktywne substancje, w tym izoflawony (genisteina, daidzeina, daidzyna, genistyna, biochanina A), fenolokwasy (na przykład kwas salicylowy), fitosterole, saponiny i garbniki. Warto również zwrócić uwagę na obecność związków klowamidowych będących pochodnymi kwasu kawowego, które wykazują działanie przeciwzapalne, przeciwutleniające, antyagregacyjne i prawdopodobnie również chemoprewencyjne.